Λιοτάρ, Ζαν-Φρανσουά

(Jean-François Lyotard, Βερσαλίες 1924 – 1998). Γάλλος φιλόσοφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας. Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι και δίδαξε αρχικά σε λύκειο της Κωνσταντίνης στην Αλγερία (1950-52). Το 1955 ανέλαβε υπεύθυνος του αλγερινού τμήματος της ριζοσπαστικής ομάδας Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, η οποία εξέδιδε το ομώνυμο έντυπο. Στην ίδια ομάδα συμμετείχε με ηγετικό ρόλο και ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης (βλ. λ.). Το 1964 επήλθε ρήξη μεταξύ ανανεωτικών και παραδοσιακών μαρξιστών στην ομάδα και ο Λ., συντασσόμενος με τους τελευταίους, εν αντιθέσει με τον Καστοριάδη, μετείχε στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Pouvoir Ouvrier. Για είκοσι χρόνια δίδαξε και πραγματοποίησε ερευνητικό έργο σε πανεπιστήμια της Ναντέρ και της Σορβόνης, καθώς και στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας. Διετέλεσε επίτιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, καθηγητής κριτικής θεωρίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, καθηγητής γαλλικών και φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Έμορι της Ατλάντα και μέλος του συμβουλίου του Διεθνούς Κολεγίου Φιλοσοφίας. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του εκτείνεται στους τομείς της πολιτικής, της φιλοσοφίας, της αισθητικής, της τέχνης, της γνώσης και της επικοινωνίας, με σημαντικές μελέτες και αναλύσεις στην αποκαλούμενη θεωρία της αποδόμησης (déconstruction), στην ψυχανάλυση και στον μαρξισμό και στην επίδραση του μεταμοντερνισμού στον άνθρωπο. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, ανάμεσα στα οποία και τα εξής: Νεωτερικότητα και αναπαράσταση (1989), Η μεταμοντέρνα κατάσταση (1988) και Η φαινομενολογία (1985). Άλλα σημαντικά έργα του είναι η διδακτορική διατριβή του που κυκλοφόρησε με τον τίτλο Discours, Figures (1971) και το Le Différend (1983).